یک تا بی نهایت...

ماندیم که تا آمدن تو چه کنیم ...دلشوره امان همه را بریده بود.. عکس یادگاری انداختیم...پشت همان اتاقی که داشتی به دنیا می آمدی به لبخند هایمان نگاه نکن...دلمان آشوب بود.. ...

با هم دانشگاه رفته بودیم...پارک رفته بودیم...کافی شاپ رفته بودیم...مهمانی و عروسی رفته بودیم...آرایشگاه رفته بودیم...اما بیمارستان!..اولین بار بود.از همه ی خداهای عالم می خواستم که دردش کم شود...فکر نکنم شنیده باشند چون از درد از حال رفته بود... همان وقت ها بود که برای آمدن ِ تو...مرا بیرون کردند.آخرین عکس را از توی آیینه انداختم و ..رفتم.. همیشه همین طور است...یکی می رود...یکی می آید...:)   ...

چه قدر سر و ته این سالن را متر کرده باشیم خوب است؟..چه قدر امید بالا و پایین رفته باشد خوب است؟..چه قدر با دلهره روی زمین این سالن انتظار نشسته باشیم خوب است؟...یک ساعت؟..دو ساعت؟؟..سه ساعت؟؟...نه بچه جان...تو بیشتر از این ها می ارزی:) ...

  درد ِ با لبخند ندیده بودم تا آن شب... جمع شده بودیم خانه ی شما ..فریبا..من...بیتا...امید...و تو ...که هم بین ما بودی و هم نبودی.. ...

 برای یکتای یکی یک دانه... که بداند دوست داشتن انتها ندارد